ایمپلنت نوعی اسفنج در بافت چربی راهی برای کاهش وزن و کاهش قندخون
22 اوت 2017- محققان در حال بررسی روش جدیدی برای درمان دیابت هستند، آنها نشان دادند که قرار دادن یک اسفنج پلیمری درون بافت چربی موشهای چاق که دارای علایمی شبیه به دیابت نوع 2 بودند، سبب کاهش وزن و کاهش مقدار قندخون آنها می گردد، این کار سبب مکالمه‌ی مجدد بافت چربی با سایر ارگانها می شود.
محققان نتایج تحقیقات خود را در 254مین جلسه‌ی ملی و نمایشگاه جامعه‌ی شیمی آمریکا (ACS) ارائه کردند. دیابت یک بیماری دشوار است و بیماران مجبور به رعایت یک رژیم درمانی سخت از جمله مصرف داروهای خوراکی، تزریق انسولین، نظارت دقیق بر قندخون خود، تغییرات تغذیه‌ای و ورزش هستند.
دکترMichael Gower از دانشگاه کارولینای جنوبی (USC) می‌گوید: ما با رویکرد مهندسی بافت وارد حوزه‌ی درمان دیابت شدیم، هنگامیکه افراد تغذیه‌ی مناسبی نداشته و ورزش نمی‌کنند و تحت استرس زیادی قرار می‌گیرند، دچار افزایش وزن می‌شوند. تجمع چربی بیش از حد امکان برقراری ارتباط بین بافت چربی و سایر بخش‌های بدن را از بین می‌برد آنچه ما در این تحقیق انجام دادیم راه‌اندازی مجدد این مکالمه بین بافت چربی و سایر بافتها بود.
چندین سال قبل، محققان کشف کردند که بر خلاف باور طولانی مدت آنها در مورد چربی، این بافت یک منبع منفعل ذخیره‌ی انرژی در بدن نیست بلکه یک اندام اندوکرین است. بافت چربی ترکیباتی را ترشح می‌کند که انرژی و متابولیسم را تنظیم کرده و به ارگانهای دیگر کمک می‌کند که به انسولین و گلوکز پاسخ دهند.
در دیابت، اندام‌ها و بافتهای اصلی مانند مغز، کبد وعضلات اسکلتی که نیاز به مقادیر زیادی گلوکز برای عملکرد صحیح خود دارند، توانایی خود را در جذب مولکولهای قند از جریان خون و استفاده از آنها به عنوان منبع تولید انرژی از دست می‌دهند. در نتیجه مقادیر زیادی گلوکز در خون تجمع می‌یابد که می‌تواند منجر به هایپرگلایسمی شود که برای بسیاری از بافتها و اندام‌ها سمی است.
محققان آزمایشگاه پرفسور Gowerبه همراه فیزیولوژیست‌ها و متخصصان غدد درون ریز در دانشگاه کارولینای جنوبی می‌خواستند ارتباط بافت چربی با سایر اندام‌ها و بافتها را در افراد مبتلا به دیابت مجدداً برقرار کنند.
دکتر Gowerدر پایان نامه‌ی پست دکترای خود در دانشگاه Northwestern برای درمان دیابت نوع 1، از اسفنجهای پلی لاکتید- کو- گلیکولید یا PLG استفاده نمود تا سلولهای جزایر پانکراس را وارد لایه‌های چربی شکمی موشها نماید. حال او به عنوان استادیار دانشگاه USC به بررسی اثرات این نوع اسفنجهای قابل کاشت به تنهایی بر روی بافت چربی پرداخته است.
Michael Hendley دانشجوی دکترا در آزمایشگاه دکتر Gower، اسفنجهایPLG را درون لایه‌های چربی بزرگ شکمی موشهای چاق که دارای علایمی شبیه به دیابت نوع 2 بودند، قرار داد. در ظرف یک هفته، سلولهای چربی موش، سلولهای ایمنی و رگهای خونی، منافذ درون این ایمپلنت اسنفجی را پرکردند. پس از گذشت 3 هفته و تغذیه ی موشها با یک رژیم پر چرب، چربی بدنی موشهایی که درون لایه های چربی شکمی آنها ایمپلنتPLG قرار داده شده بود، 10 درصد افزایش یافت درحالیکه در موشهای بدون ایمپلنت، افزایش چربی بدنی به میزان 30 درصد گزارش شد.
در بررسیهای بیشتر مشخص گردید در عضلات کاف یا ساق پای موشهای دارای ایمپلنت، میزان پروتئینی که شاتل انتقال گلوکز از خون به سلولهای ماهیچه‌ای است 60 درصد در مقایسه با موشهای فاقد ایمپلنت افزایش یافته است، همچنین مقدار قند خون آنها نسبت به حیوانات گروه کنترل کاهش یافته است.
هیچ گونه عارضه‌ی جانبی منفی ناشی از استفاده از ایمپلنتPLG در موشهای تحت درمان مشاهده نشد. پلی مر استفاده شده برای ساخت این نوع اسفنج در حال حاضر برای تولید استنت‌ها، نخ‌های بخیه و سایر ابزارهای قابل کاشت در بدن استفاده می‌شود.
حال محققان تلاش می‌کنند تا علت دقیق تأثیر ایمپلنت PLG را بر کاهش میزان چربی و قند خون بیابند تا بتوانند به تنظیم بیشتر این رویکرد و افزایش اثر بخشی آن بپردازند.
آنها همچنین در حال بررسی تزریق مولکولهای زیست فعال به این اسفنج هستند تا تاثیر این مواد را بر افزایش فعالیت این نوع ایمپلنت بررسی کنند. در یک مطالعه‌ی مرتبط با این تحقیق که درهمین نشست ارائه گردید، محققان آزمایشگاه دکترGowerنشان دادند که استفاده از رسوراترول اینکپسوله در این اسفنج‌ها موجب افزایش اثرات اسفنج PLG می‌شود.
دکتر Gower گفت: آنچه واقعاً در مورد این کار و دلایل آن هیجان انگیز است، این است که چگونه ورود این ماده‌ی بیولوژیک درون بافت چربی- که توانایی برقراری ارتباط با سایر ارگانها را دارد- می‌تواند بر کل بدن تأثیر گذارد.
منبع:
www.sciencedaily.com/releases/2017/08/170822092239.htm